طوبی

هان اى عزيز! اگر خطائى از تو سر زد و مرتکب اشتباه يا گناهى شدى، با شجاعت در پيشگاه خدا به آن اعتراف کن

و با صراحت بگو خدايا! اشتباه کردم، مرا ببخش و عذرم را بپذير، و مرا از دام شيطان و هواى نفس رهائى ده که تو «ارحم الرّاحمين» و «غفّار الذّنوب» هستى.

اين اعتراف و تقاضا به تو آرامش مى دهد و راه اصلاح و قرب خدا را به سوى تو مى گشايد.

بعد از آن براى اصلاح گذشته و جبران بکوش، و بدان اين کار نه تنها از مقام انسان نمى کاهد، بلکه به عکس ارزش او را بالا مى برد.

راه قرب به خدا راهى است که تکبر و لجاجت برنمى دارد، بسيارند کسانى که مى توانستند از پيشتازان اين راه باشند، ولى بر اثر همين رذيله اخلاقى «غرور و لجاج» از راه بازماندند و در تيه ضلالت سرگردان شدند.

کبر و غرور و لجاج نه فقط در طريق خودسازى از موانع اصلى به شمار مى رود بلکه در وصول به مقامات عاليه علمى و موفقيت هاى اجتماعى و سياسى نيز اين گونه افراد راه به جائى نمى برند ،آنها هميشه در عالمى از اوهام و خيالات واهى زندگى مى کنند و در همين عالم مى ميرند!

و عجب اين که آنها هميشه عوامل شکست ها و ناکامى هاى خود را در بيرون جستجو مى کنند در حالى که ريشه اصلى بدبختى و ناکامى در وجود خود آنهاست، و اين فرا افکنى بر بدبختى و تيره روزى آنها مى افزايد!

makarem.ir

چرا ایمان به غیب شرط استفاده از قرآن است؟

ایمان به غیب، مقدمه ی نماز است، چون قرآن می گوید: «الذین یومنون بالغیب و یقیمون الصلوه». این ایمان به غیب چیست و نقش نماز در آن کدام است؟

در مقابل ایمان به غیب، ایمان به شهود است. «شهود» یعنی آنچه را که انسان در حال حاضر می بیند و درک می کند.

انسان در عالم طبیعت، مثل یک گیاه در گلدان است. اگر ایمانش محدود به داخل گلدان باشد، طبعاً احساس تنگنا در این گلدان نمی کند، بلکه احساس رضایت و کفایت می کند. اگر به این نتیجه رسید که حیاتی بالاتر از این حیات وجود دارد، این ایمان به غیبی که نمی بیند اما باور دارد، محرک او می شود برای رسیدن به حقیقت بالاتر و آنچه باید باشد.

انسانی که دلش می خواهد همین که هست باشد، اختلاف سطحی بین «باید باشد» و «هست» چون وجود ندارد، حرکتی هم در کار نیست.

اگر بین دو سر سیم برق از جهت برق، اختلاف فشاری وجود نداشته باشد، جریان برق متوقف می شود. مثلاً اختلاف بین دو سر سیم ۱۱۰ ولت است یا ۲۲۰ ولت است، هرچه این اختلاف بیشتر باشد، قدرت این برق بیشتر است.

چیزی که از بلندی به سمت پایین حرکت می کند، هرچه این اختلاف سطح بیشتر باشد، سرعت و شدت حرکت بیشتر می شود.

در حرکت انسانی هم همینطور است. هرچه اختلاف سطح بین «چه باید باشد» و «چه هست» بیشتر باشد، میزان فعالیت، قدرت، استقامت، مقاومت و قابلیت انسان بیشتر است.

کسی که «آنچه هستِ» خودش را بزرگتر از می بیند و «آنچه باید باشد» را کوچک می بیند، فاصله ی بین این دو کم می شود، سرعت حرکت هم کم می شود. حتی انسان هایی که فکر می کنند بهتر از آن هستند که باید باشند، طبیعتاً رو به عقب به سمت ضایع شدن می روند.

ایمان به غیب یعنی وجود چنین خلائی در زندگی که انسان احساس کند بیش از آنچه هست جا برای رشد است. عالمی بزرگتر از این عالم و حیاتی بالاتر از این زندگی، وجود دارد. این اساس تحرک است.

haerishirazi.com

پيامبر صلى الله عليه و آله:

مَنِ اغْتَابَ مُسْلِماً أَوْ مُسْلِمَةً لَمْ يَقْبَلِ اللَّهُ صَلَاتَهُ وَ لَا صِيَامَهُ أَرْبَعِينَ يَوْماً وَ لَيْلَةً إِلَّا أَنْ يَغْفِرَ لَهُ صَاحِبُهُ.

هر كس از مرد يا زن مسلمانى غيبت كند، خداوند تا چهل شبانه روز نماز و روزه او را نپذيرد مگر اين كه غيبت شونده او را ببخشد.

بحارالأنوار(ط-بیروت) ج 72 ، ص 258، ح 53

إِذا وُقِعَ فِى الرَّجُلِ و َأَنتَ فى مَلأٍ، فَكُن لِلرَّجُلِ ناصِرا و َلِلقَومِ زاجِرا وَ قَمُ عَنهُم

اگر در ميان جمعى بودى و از كسى غيبت شد، او را يارى كن و آن جمع را از غيبت كردن بازدار و از ميانشان برخيز و برو.

نهج الفصاحه ص 202 ، ح 247

قرآن معجزۀ دائمی است.

هرکس می‌خواهد اعجاز قرآن را تجربه کند کافی است

با دل پاک و تواضع، خود را در اختیار قرآن قرار دهد و با قرآن انس پیدا کند.

بیان معنوی

امام البتّه یک فقیه بزرگ بود؛ هم یک فقیه برجسته و بزرگ بود، هم فیلسوف بود، هم صاحب‌نظر در عرفان نظری بود

در این مسائل [و] بخشهای فنّی و علمی یک سرآمد به‌حساب می‌ آمد لکن شخصیّت برجسته‌ ی امام به هیچ‌کدام از اینها وابسته نیست

بلکه شخصیّت اصلی امام در تحقّق مضمون آیه‌ ی «وَ جٰهِدوا فِی اللهِ حَقَّ جِهادِه»[بود]

امام بزرگوار با داشتن آن زمینه‌ های برجسته‌ ی علمی، وارد میدان مجاهدت فی‌ سبیل‌ الله شد

و این مجاهدت را تا آخر عمر خود ادامه داد و حرکت عظیمی را به‌ وجود آورد

نه فقط در کشور خود بلکه در همه‌ی منطقه‌ ی ما و در همه‌ی دنیای اسلام و به یک اعتبار در همه‌ ی جهان.

محصول این حرکت، یک محصول بی‌ نظیر بود.

دو کار بزرگ و بی‌سابقه‌ ی در تاریخ کشور ما به‌ وسیله‌ ی امام تحقّق پیدا کرد؛ یکی برانداختن بنای سلطنت موروثی ظالمانه و غیر عاقلانه که چند هزار سال در کشور ما سابقه داشت.

این بنای پوسیده‌ ی کهنه‌ ی غلط که حکومت کشور به دست انسانهایی باشد و به‌صورت موروثی از کسی به کسی برسد، یا با شمشیر و زور نظامی حکومت به دست بیاید

و بعد نسل به نسل از یکی به دیگری به ارث برسد، یک سنّت غلط و بی‌منطق در طول چند هزار سال در کشور ما بود؛ کار اوّل امام این بود که این بنای غلط را برانداخت و کار را به دست مردم کشور سپرد.

کار بزرگ دوّمی که امام بزرگوار انجام داد، ایجاد یک حکومت و نظامی بر اساس اسلام بود که این هم در تاریخ کشور ما بلکه بعد از صدر اسلام در تاریخ کلّ اسلام بی‌ سابقه بود.

این جهاد بزرگ امام بزرگوار ما یک چنین محصول ارزشمندی داشت و لذا جا دارد واقعاً گفته بشود که «جاهَدَ فِی اللهِ حَقَّ جِهادِه»

همچنان‌که در قرآن هست: وَ جهِدوا فِی اللهِ حَقَّ جِهادِه و همچنان‌ که درباره‌ی اولیای دین گفته میشود، این مرد بزرگ هم مصداق «جاهَدَ فِی اللهِ حَقَّ جِهادِه» است.

بیانات در مراسم بیست و ششمین سالروز رحلت حضرت امام خمینی رحمه‌الله ۱۳۹۴/۰۳/۱۴

khamenei.ir

مولای عشق! حال زمین و زمان بد است
آلوده است آب و هوا، آسمان بد است

از حال و روزمان، تو چه می‌پرسی ای عزیز!؟
پنهان نمی‌کنم، به خدا حالمان بد است

آدم؟ قسم به نور تو! «آدم» نمی‌شویم
همسفره‌ایم با هوس و نانمان بد است

ما همچنان به حال هبوطیم و در سقوط
آری، قبول، پله این نردبان بد است

از شش جهت امام زمان می‌‌کند ظهور
دارم یقین که آخر این داستان بد است

در ذات خویش، حضرت اسلام کامل است
باور کنیم، ذات مسلمانمان بد است

از چشم مهربان تو افتاده‌ایم ما
افتادن از نگاه شما، بی‌گمان بد است

کوچک‌ترم از آن که بگویم بیا و یا…؟
خط و نشان برای امام زمان بد است

جان کلام: این که شما حی و حاضری
ما غایبان منتظریم و «همین» بد است
رضا اسماعیلی

مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: آقای کشمیری رحمه‌الله دو ساعت از شب گذشته افطار می‌کرد، و اگر افطارش را که عبارت بود از یک بشقاب که در وسط آن یک لقمه پلو بود، برای ما بیاورند، قطعاً سیر نمی‌شویم.

کم می‌خوردند و از پرخوری اجتناب می‌کردند، مگر به عنوان ثانوی؛ مثلاً با میهمان و امثال آن، نظیر زمان حضرت رسول صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم و حضرت امیر علیه‌السلام که به چند دانه خرما افطار می‌کردند.

ولی ما ثروت و سرمایه را در محسوسات می‌بینیم، لذا اگر به میهمانی دعوت شویم و خورشت نباشد، می‌گوییم: «به ما اهانت شد».

آقایی به میهمانی دعوت شد، با نان خشک و سکنجبین، بدون چای از او پذیرایی کردند. آری اینان زندگی دنیا را با سادگی و قناعت گذراندند، بااین‌حال ما چقدر ناشکریم.

مرحوم حاج آقا رضا همدانی با چراغِ بیت‌الخلأ مطالعه می‌کرد. منظورم این است که به غیر این مقید نباشیم؛ زیرا خوشی‌های دنیا مقید به زمان و محدود است.

بسم‌الله، این بمب‌ها که در شهرها می‌بارد و بلاهای دیگر را تماشا کنید.

خوشی و ناخوشی زندگی دنیا می‌گذرد و خوشی‌ها و عیش پارسال برای امروز بی‌فایده است و لذت امروز هم برای فردا بی‌اثر و خوشی فردا هم برای امروز بی‌فایده است.

کتاب در محضر حضرت آیت ا…. العظمی بهجت – ص 74
محمد حسین رخشاد