طوبی

عده ای به امام سجاد علیه السلام اصرار کردند که عاشورای دیگری ترتیب بدهید .

ایشان تحمل کرد . یک وقت دید همه دارند همین را می گویند .

منقل آتشی در اتاق جلوی ایشان بود . رو به اعیان شیعه کرد و فرمود :

کدام یک از شماها خوش دارد که حبه آتشی در دست گیرد و آن را نگه دارد تا سرد شود .

امام باقر علیه السلام فرمود : هیچ کدام اعلام آمادگی نکردند . من گفتم آیا اجازه می دهید من این کار را انجام دهم .

فرمود :مرادم تو نبودی . تو از منی و من از تو . بلکه مرادم آنها بودند .
امام باقر علیه السلام فرمود : پدرم این سخن را سه مرتبه تکرار کرد و هیچ کدامشان پاسخ مثبت ندادند . من دیدم همه ی آنها از خجالت دلشان می خواهد زمین بشکافد و زیر آن بروند . داشتند از فشار سکته می کردند . پدرم وضعشان را که مشاهده کرد ، دلش به حالشان سوخت و فرمود : خداوند شما را رحمت کند ، منظوری نداشتم .

ما وقتی به امام زمان علیه السلام می گوییم : عجل علی ظهورک معنایش این است که ایشان هم می فرماید : کدام یک از شما خوش دارد که حبه آتشی در دست گیرد و آن را نگه دارد تا سرد شود .
امام زمان علیه السلام این سخن را به امت می گوید . امام راحل به نمایندگی از امت گفت : ما این کار را می کنیم . آیا سلطنت پهلوی و قدرت ساواک آتش و سوزنده نبود ؟ آیا امت به تبعیت از امام آن را در دست نگرفتند ؟ جمره و آتش را در دست گرفتند و آن قدر نگه داشتند تا سرد شد.

منبع:کتاب رویش اثر آیت الله حائری شیرازی