طوبی

حضرت فاطمه معصومه (سلام الله علیها) بانویی بهشتی، غرق در عبادت و نیایش،

پیراسته از زشتی ها و شبنم معطر آفرینش است.

شاید یکی از دلایل انتخاب نام «معصومه» برای این بانو، آن باشد که عصمت مادرش،

حضرت زهرا (سلام الله علیها) در او تجلی یافت.

بر اساس پاره ای از روایات، این لقب را امام رضا (علیه السلام) برای این بانوی والامقام برگزیدند؛

چنان که فقیه بلند اندیش و سپیدسیرت شیعه، علامه مجلسی در این باره می گوید:

«امام رضا (علیه السلام) در جایی فرمود:

هرکس معصومه را در قم زیارت کند، مانند کسی است که مرا زیارت کرده است.»

منبع: پایگاه عرفان

امام حسن عسکری علیه السلام می فرماید: كَفَاكَ‌ أَدَباً تَجَنُّبُكَ‌ مَا تَكْرَهُ مِنْ غَيْرِكَ(بحار الانوار، علامه مجلسی، ج 78، ص 377، ط بیروت.)
برای آداب انسانی همین بس که آنچه را که از دیگران نمی پسندی بر دیگران روا نداری.

در انسان حسی به نام حب ذات وجود دارد که به خودش، سرونوشتن، دینش، خانه و فرزند و اموال و کشور خود علاقه دارد.

خداوند این صفت را در انسان خلق کرده است تا حافظ انسان و موجب ترقی او شود.

اگر انسان به خودش علاقه نداشت زحمت برای درس خواندن و ترقی و پیشرفت را متحمل نمی شد.

حب ذات همانند موتوری است که چرخ های وجود انسان را در مسیر پیشرفت و تکامل به حرکت در می آورد.

اگر کسی خودش را دوست نداشته باشد از همه چیز رها می شود و به دنبال چیزی نمی رود.

اما باید توجه داشت که همین حب ذات اگر افراطی شود مشکلاتی ایجاد می کند. مثلا سبب می شود که انسان عیوب خود را نبیند

و یا عیوب خود را محاسن بداند و یا درباره ی دیگران کارهایی کند که حاضر نباشد در مورد خودش انجام گیرد.

اگر انسان خود و دیگران را با دو چشم ببیند این کار بر خود انسان و دیگران خطرناک است.

مشکلاتی که در جوامع وجود دارد به سبب این است که مسئولین یک کشور خود و دیگران را با دو چشم می بینند

و هرچه به نفع خودشان باشد پذیرا هستند هرچند به ضرر دیگران تمام شود.

امام علیه السلام می فرماید که انسان نباید با دو چشم متفاوت خود و دیگران را ببیند.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مکارم  شیرازی

کتاب المضاربه - جلسه هفتاد و نهم - پیش نویس درس 94/11/21

بسيار مى شود که انسان، به عنوان يک آزمون الهى در داخل کشورهاى اسلامى يا بيرون آن در ميان گروهى بى بند و بار گرفتار مى شود که او را به همرنگى خود مى طلبند

وسوسه هاى نفس و شياطين در اينجا شروع مى شود، که چاره اى جز همرنگ شدن با جماعت نيست، و براى اين کار عذرهاى واهى مى تراشد!

ميزان رشد اخلاقى، استقلال شخصيّت و شکوفائى ايمان هر انسانى در اين گونه شرايط ظاهر مى شود

آنها که همچون خسى با امواج حرکت مى کنند، غرق فساد مى شوند، و رسوا نشدن را در همرنگى با جماعت آلودگان مى پندارند

آنها انسان هاى بى ارزشى هستند که از جوهره آدميّت به پوسته اى قناعت کرده اند.

ولى تو اى عزيز!

ارزش والاى خود را در چنين محيط هائى نشان ده و قدرت ايمان و قوّت تقوا و استقلال شخصيت خود را آشکار ساز

و به خود بگو: «همرنگ جماعت شدنت رسوائى است»!!

انبياء و اولياء و پويندگان راه آنان غالباً در زمان خود همين گرفتارى را داشتند، ولى با صبر و شکيبائى و استقامت نه تنها همرنگ نشدند، بلکه محيط خود را دگرگون ساختند و به رنگ خود درآوردند!

ساختن با محيط و همرنگى با آن، کار انسان هاى بى اراده است، ولى ساختن محيط هاى جديد و ايجاد تحوّل و دگرگونى مثبت، کار قدرتمندان و مؤمنان شجاع و با شهامت است.

برنامه گروه اوّل، تقليد کورکورانه و شعارشان «اِنّا وَجَدْنا آبائَنا عَلى اُمَّة وَ اِنّا عَلى آثارِهِمْ مُقْتَدُونَ» است

در حالى که برنامه گروه دوم، تفکّر و تدبّر و انتخاب شايسته و شعارشان «لاتَجِدُ قَوْماً يُؤمِنوُنَ بِاللّهِ وَ الْيَوْمِ الاْخِرِ يُوادّونَ مَنْ حادَّ اللّهَ وَ رَسُولَهُ وَ لَوْ کانوُا آبائَهُمْ اَو اَبْنائَهُم اَو عَشيرَتَهُم اولئِکَ کَتَبَ فى قُلُوبِهِمُ الاْيمانَ وَ اَيَّدَهُمْ بِرُوح مِنْهُ» مى باشد.

آرى روح القدس به يارى آنها مى شتابد و فرشتگان الهى از آنها پاسدارى مى نمايند و به تقويت روحيه آنها مى پردازند و آنها را دعوت به مقاومت مى کنند.

هان اى عزيز! اگر در چنين شرايطى گرفتار شدى خود را به خدا بسپار و بر ذات پاکش توکّل کن و از «کثرة الخبيث» وحشت نکن

و اين آزمون را با موفّقيّت، پشت سر بگذار، تا از برکات آن بهره مند شوى و بگو: «قُل لايَسْتَوى الخَبيثُ وَ الطَّيِّبُ وَ لَو اَعْجَبَک کَثْرَةُ الْخَبيثِ فَاتَّقُوا اللّهَ يا اُولى الاَْلْبابَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ;

ناپاک و پاک يکسان نيست هرچند کثرت ناپاکان تو را در تعجّب فرو برد، تقواى الهى پيشه کنيد اى خردمندان تا رستگار شويد».

اين آزمون الهى مخصوصاً براى جوانان عزيز در زمان ما اهمّيّت بيشترى دارد، و آنها هستند که مى توانند ازپيروزى در اين امتحان بزرگ بر بال فرشتگان رحمت سوار شوند و در اوج آسمانِ قرب پروردگار به پرواز درآيند!

makarem.ir

خداوند متعال در کتاب شریفش می‌ فرماید:

(بَلى‏ مَنْ كَسَبَ سَيِّئَةً وَ أَحاطَتْ بِهِ خَطيئَتُهُ فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُون‏ * وَ الَّذينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ أُولئِكَ أَصْحابُ الْجـَنَّةِ هُمْ فيها خالِدُون‏)

این دو آیه شریفه در سوره مبارکه بقره قرار دارد. وجود مقدس حضرت حق در آیه اول گروهی از مردان و زنان را کاسب گناه و تاجر معصیت معرفی کرده است.

این کاسبان گناه از ابتدا که وارد صحنه زندگی‌ می‌شوند به غیر از معصیت، تجارتی برای خودشان قرار‌ نمی‌ دهند.

آنان در امر اقتصاد، در امر اخلاق و در امر عقیده و فکر، کاسب گناه هستند.

قرآن کریم می‌ فرماید که اگر کسی به این شکل به زندگی‌ اش ادامه دهد و کار او به اینجا‌ برسد که گناه او را احاطه کند

و مثل ماهی که در آب دریا غرق است در گناهان غرق شود، در حقیقت تمام درهای آشتی را بر خود بسته است

و وقتی تمام درهای آشتی بسته شد، این‌ ها رفیق جهنم می‌ شوند و رفاقت آنها تا ابد ادامه دارد :

(فَأُولئِكَ أَصْحابُ النَّارِ هُمْ فيها خالِدُون)

پایگاه عرفان

هان اى عزيز! اگر خطائى از تو سر زد و مرتکب اشتباه يا گناهى شدى، با شجاعت در پيشگاه خدا به آن اعتراف کن

و با صراحت بگو خدايا! اشتباه کردم، مرا ببخش و عذرم را بپذير، و مرا از دام شيطان و هواى نفس رهائى ده که تو «ارحم الرّاحمين» و «غفّار الذّنوب» هستى.

اين اعتراف و تقاضا به تو آرامش مى دهد و راه اصلاح و قرب خدا را به سوى تو مى گشايد.

بعد از آن براى اصلاح گذشته و جبران بکوش، و بدان اين کار نه تنها از مقام انسان نمى کاهد، بلکه به عکس ارزش او را بالا مى برد.

راه قرب به خدا راهى است که تکبر و لجاجت برنمى دارد، بسيارند کسانى که مى توانستند از پيشتازان اين راه باشند، ولى بر اثر همين رذيله اخلاقى «غرور و لجاج» از راه بازماندند و در تيه ضلالت سرگردان شدند.

کبر و غرور و لجاج نه فقط در طريق خودسازى از موانع اصلى به شمار مى رود بلکه در وصول به مقامات عاليه علمى و موفقيت هاى اجتماعى و سياسى نيز اين گونه افراد راه به جائى نمى برند ،آنها هميشه در عالمى از اوهام و خيالات واهى زندگى مى کنند و در همين عالم مى ميرند!

و عجب اين که آنها هميشه عوامل شکست ها و ناکامى هاى خود را در بيرون جستجو مى کنند در حالى که ريشه اصلى بدبختى و ناکامى در وجود خود آنهاست، و اين فرا افکنى بر بدبختى و تيره روزى آنها مى افزايد!

makarem.ir

چرا ایمان به غیب شرط استفاده از قرآن است؟

ایمان به غیب، مقدمه ی نماز است، چون قرآن می گوید: «الذین یومنون بالغیب و یقیمون الصلوه». این ایمان به غیب چیست و نقش نماز در آن کدام است؟

در مقابل ایمان به غیب، ایمان به شهود است. «شهود» یعنی آنچه را که انسان در حال حاضر می بیند و درک می کند.

انسان در عالم طبیعت، مثل یک گیاه در گلدان است. اگر ایمانش محدود به داخل گلدان باشد، طبعاً احساس تنگنا در این گلدان نمی کند، بلکه احساس رضایت و کفایت می کند. اگر به این نتیجه رسید که حیاتی بالاتر از این حیات وجود دارد، این ایمان به غیبی که نمی بیند اما باور دارد، محرک او می شود برای رسیدن به حقیقت بالاتر و آنچه باید باشد.

انسانی که دلش می خواهد همین که هست باشد، اختلاف سطحی بین «باید باشد» و «هست» چون وجود ندارد، حرکتی هم در کار نیست.

اگر بین دو سر سیم برق از جهت برق، اختلاف فشاری وجود نداشته باشد، جریان برق متوقف می شود. مثلاً اختلاف بین دو سر سیم ۱۱۰ ولت است یا ۲۲۰ ولت است، هرچه این اختلاف بیشتر باشد، قدرت این برق بیشتر است.

چیزی که از بلندی به سمت پایین حرکت می کند، هرچه این اختلاف سطح بیشتر باشد، سرعت و شدت حرکت بیشتر می شود.

در حرکت انسانی هم همینطور است. هرچه اختلاف سطح بین «چه باید باشد» و «چه هست» بیشتر باشد، میزان فعالیت، قدرت، استقامت، مقاومت و قابلیت انسان بیشتر است.

کسی که «آنچه هستِ» خودش را بزرگتر از می بیند و «آنچه باید باشد» را کوچک می بیند، فاصله ی بین این دو کم می شود، سرعت حرکت هم کم می شود. حتی انسان هایی که فکر می کنند بهتر از آن هستند که باید باشند، طبیعتاً رو به عقب به سمت ضایع شدن می روند.

ایمان به غیب یعنی وجود چنین خلائی در زندگی که انسان احساس کند بیش از آنچه هست جا برای رشد است. عالمی بزرگتر از این عالم و حیاتی بالاتر از این زندگی، وجود دارد. این اساس تحرک است.

haerishirazi.com

قرآن معجزۀ دائمی است.

هرکس می‌خواهد اعجاز قرآن را تجربه کند کافی است

با دل پاک و تواضع، خود را در اختیار قرآن قرار دهد و با قرآن انس پیدا کند.

بیان معنوی