طوبی

به گزارش مشرق و به نقل از فارس، حجت‌الاسلام والمسلمین ابوفاضل رضوی اردکانی نویسنده کتاب «ماهیت قیام مختار بن ابی عبید

ثقفی» با تکیه بر روایات معتبر، اقوال و نظریات علمای بزرگ اسلام و کمک‌گرفتن از علم رجال و تاریخ، با روش نقد و تحلیل و جرح

و تعدیل، ابعاد شخصیتی مختار ثقفی را به صورت همه‌جانبه بررسى کرده و ثابت کرده است که او مردى پاک، فداکار، معتقد به امامت

ائمه هدى(ع) بوده و قیامش با اذن و اجازه و رضایت کامل امام معصوم و دخالت مستقیم اهل بیت پیامبر(ص) همراه بوده است. در این

کتاب ـ که از مطالب مستند و مستدل بهره برده و از پرداختن به مطالب موهون و افسانه‌گونه، مانند بعضى از مقاتل و مختارنامه‌ها

پرهیز کرده ـ روشن شده است که مختار نه کیسانى بوده و نه بنیانگذار این مکتب است و نه ادعاى باطل داشته، بلکه کلیه این اتهامات ازجانب دشمنان اهل بیت(ع) و راویان و مورخان وابسته به طاغوت مطرح شده است. در ادامه بخش‌هایی از این کتاب را مرور می‌کنیم.

شیخ طوسی، در «امالی» می‌نویسد: منهال بن عمرو -از شیعیان و یاران امام سجاد(ع) است- گفت: پس از زیارت خانه کعبه، از مکه

عازم مدینه شدم و خدمت امام سجاد(ع) رسیدم. امام، از من پرسید: منهال! از حرمله بن کاهل اسدی چه خبر؟ عرض کردم: هنگامی که

از کوفه آمدم، زنده بود، دیدم امام(ع)، هر دو دستش را به دعا بلند کرد و چنین فرمود: «اللهُمَّ اَذِقْةُ حَرَّ الْحَدید، اللُّهمَّ اذِقْهُ حَرَّ الْحَدید، اللُّهمَّ

اَذِقْهُ حَرَّ النّار»، خدایا، سوزش تیغ را به او بچشان، خدایا سوزش تیغ را به او بچشان، خدایا سوزش آتش را به او بچشان.

ابومخنف از امام باقر(ع) نقل می‌کند: «هنگامی که علی‌اصغر، در دامن پدر هدف تیر حرمله واقع شد، امام حسین(ع) دشمن را نفرین

کرد و فرمود: «… و انتقم لنا من هولاء الظالمین» خدایا انتقام ما را از اینها بگیر.

منهال گوید: «پس از زیارت، از مدینه عازم کوفه شدم، هنگامی که به کوفه رسیدم، مختار مشغول قلع و قمع قاتلان کربلا بود. من قبلاً با

مختار رفاقت قدیمی داشتم؛ چند روزی در خانه، برای دید و بازدید مردم نشستم و پس از آن به قصد دیدار با مختار، سوار بر مرکبم شدم

و به سوی او شتافتم.

او را در خارج از خانه‌اش با گروهی دیدار کردم، گویا به مأموریتی می‌رفتند. تا چشم مختار به من افتاد، گفت: ها، منهال، چطور تا به

حال به دیدن ما نیامدی؟ و برای تبریک و تهنیت به خاطر پیروزی و حکومت ما سری به ما نزدی؟ و ما را در قیام همراهی نکردی؟!

منهال گوید: به او گفتم: امیر! من به سفر حج رفته بودم و حال خدمت رسیدم، آنگاه همراه او راه افتادم و از اوضاع صحبت می‌کردیم تا

به محله «کناسه» رسیدیم. مختار در آنجا ایستاد و گویی منتظر بود و به نقطه‌ای می‌نگریست، به او خبر داده بودند که اینجا مخفیگاه

«حرمله» است، سپس تعدادی از افرادش را به جستجوی حرمله، گسیل داشت و خود همان‌جا ماند.

دیری نگذشت که مأموران با تاخت برگشتند و با خوشحالی فریاد زدند، بشارت ‌ای امیر! «حرمله» دستگیر شد. عده‌ای، فردی را

کشان‌کشان نزد مختار آوردند، آری خودش بود، حرمله قاتل سنگدل علی‌اصغر».

تا چشم مختار به قیافه وحشتزده حرمله افتاد، به او نگاه تندی کرد و گفت: «اَلْحمد‌ُلله الذیَّ مَکَنّنی مِنْکَ» خدای را شکر که به چنگم

افتادی! و بلافاصله فریاد زد: «جلاد! جلاد!»، جلاد که آماده و حاضر بود گفت: بفرمایید قربان.

مختار دستور داد: اول دو دستش را بزن!

جلاد بلافاصله با ضربتی سخت دو دست نحس او را افکند (آری این همان دو دستی بود که با یکی کمان، را می‌گرفت و با دیگری تیر را

و یک بار گلوی طفل بی‌گناه امام حسین(ع) و یک بار، چشم اباالفضل و یک بار قلب امام حسین(ع) را هدف قرار داده بود، آری این دو

دست پلید باید قطع می‌شد)، سپس فریاد زد: دو پایش را نیز قطع کن! و جلاد، فرمان را اجرا کرد.

جسد بی‌دست و پای حرمله، در خون کثیفش غوطه می‌خورد که باز مختار صدا زد: آتش، آتش. و بلافاصله، چوب‌های نازکی را روی

جسد انداختند و آتش زدند و جسد آن جنایتکار همچنان می‌سوخت.

ادامه »

آیت الله قرهی در دروس اخلاق خود گفت: هر که درونش پاک و الهی شد، طبعاً در ظاهرش اثر می‌گذارد و ظاهرش هم خدایی می‌شود

مطلبی از دروس اخلاق آیت الله قرهی :

ابوالعرفا فرمودند: یک مرتبه به مرحوم چلویی گفتم: شنیده‌ام وقتی این جوان‌ها، نوجوان‌ها و کسانی که شاگرد بازاری‌ها هستند، در مغازه‌ات می‌آیند تا غذایی ببرند، لقمه کبابی در دهانشان می‌گذاری که آن‌ها به گناه نیفتند، نکند یک موقعی وسط راه ناخنکی به این غذا که برای صاحبکارشان می‌برند، بزنند. ای بسا صاحبکاری خسیس باشد و به این‌ها ندهد.

ایشان بیان فرموده بود: من!؟ آقا بیان فرموده بودند: البته خوب است که انسان به روی خودش نیاورد. ایشان فرموده بود: آقا! از شما که پنهان نیست، من جدّی می‌گویم، چون من هیچ‌گاه برای خودم تکرار نمی‌کنم. حتّی یک مرتبه شیطان ملعون در خوابم آمد و به من گفت: آیا تو یک روز شمردی این‌هایی که می‌آیند و می‌روند و لقمه کبابی دهان آن‌ها می‌گذاری، چند نفرند؟ من فقط این را در خواب دیدم، بعد بلند شدم، گریه کردم، ناله کردم، خودم را تنبیه کردم و سه روز پشت سر هم روزه گرفتم که چرا در خواب باید شیطان بر من غالب شود.

ایشان گفته بود: آقا! والله قسم، همین که مغازه را می‌بندم، دیگر یادم نمی‌آید که اصلاً امروز من چنین کاری کردم. امروز شما به رخم کشیدی، چه کنم که من دیگر مبتلا نشوم و یک موقع نگویم ببین تو به کجا رسیدی که آقا جان (این مرد الهی و عارف بزرگ) از تو راضی است؟ آقا فرمودند: مجلس ما را هم دیگر به یاد نیاور.

این حال خوش بندگان خداست. آن­ها برای اینکه بیمار نشوند، آن هم بیمار روحی، بدترین بیماری که مثل خوره در جان انسان می‌افتد و روح انسان را می‌خورد، می‌گویند: این عمل را حتّی در وجود خودشان تکرار نمی‌کنند.

آن‌قدر مهم است که آن­ها دائم می‌ترسند که نکند ظاهرشان بهتر از باطنشان باشد. هر که درونش پاک و الهی شد، طبعاً در ظاهرش اثر می‌گذارد و ظاهرش هم خدایی می‌شود - عزیزم! این نکته­ بسیار مهمّی است، این را عرفای عظیم‌الشّأن برای من و تو پرده‌برداری کردند -

این که به من و شما بیان کردند که به وجه عالم نظر کنیم، آن هم علمای ربّانی - که عرض کردم دور از اعزّه روحانی، نه هر عمامه به سری مثل من – و نگاه به وجه آن­ها عبادت است، برای این است که هر کس درونش پاک و طاهر شد، طبعاً روی وجه او اثر می­ گذارد - این رمز است -

منبع : مشرق نیوز به نقل از مهر

خدايا، من به تو پناه مى ‏برم از طغيان حرص، و تندى خشم، و غلبه حسد. و ضعف نيروى صبر، و كمى قناعت، و سوء خلق، و افراط شهوت، و غلبه عصبيت، و پيروى هوس، و مخالف هدايت، و از خواب غفلت، و اقدام بر تكلف، و گزيدن باطل بر حق، و پافشارى بر گناه، و خرد شمردن معصيت، و بزرگ شمردن طاعت، و تفاخر توانگران، و تحقير نسبت به درويشان، و كوتاهى در حق زيردستان.

و ناسپاسى نسبت به كسى كه بر ما حقى داشته باشد. و از آنكه به ستمكارى كمك دهيم. يا ستم زده‏ اى را خوار گذاريم. يا آنچه را كه حق ما نيست بخواهيم. يا در علم از روى بى‏ اطلاعى و بر خلاف عقيده سخنى گوئيم .

 و پناه مى‏ بريم به تو از آنكه قصد خيانت با كسى داشته باشيم. و از آنكه در اعمالمان خود پسندى كنيم، و آرزوهاى خود را دراز سازيم

و پناه مى‏ بريم به تو از بدى باطن، و كوچك شمردن گناه خرد، و از آنكه شيطان بر ما چيره گردد، يا روزگار ما را واژگون بخت سازد، يا سلطان در باره ما ستم كند.

و پناه مى‏ بريم به تو از دست آلودن به اسراف، و از نايافتن رزق كفاف .

و پناه مى‏ بريم به تو از شماتت دشمنان و احتياج به همگنان، و زيستن در سختى، و مرگ بدون آمادگى .

و پناه مى ‏بريم به تو از عظيم ترين حسرت و بزرگ ترين مصيبت و بدترين بدبختى، كه حسرت قيامت و مصيبت در دين و دخول به دوزخ است و از بدى عاقبت، و نوميدى از ثواب و نزول عقاب.

خدايا بر محمد و آلش رحمت فرست، و مرا و همه مؤمنين و مؤمنات را از همه اين شرور پناه ده، اى مهربان‏ ترين مهربانان.

نيايش در پناه جستن به خدا از ناملایمات و اخلاق ناستوده و كردارهاى ناپسنديده /صحیفه سجادیه / سایت شهید آوینی

امام صادق عليه السلام:

عَلَيْكُمْ بِالدُّعَاءِ فَإِنَّكُمْ لَا تَقَرَّبُونَ بِمِثْلِهِ وَ لَا تَتْرُكُوا صَغِيرَةً لِصِغَرِهَا أَنْ تَدْعُوا بِهَا إِنَّ صَاحِبَ الصِّغَارِ هُوَ صَاحِبُ الْكِبَارِ.

شما را سفارش مى كنم به دعا كردن، زيرا با هيچ چيز به مانند دعا به خدا نزديك نمى شويد و دعا كردن براى هيچ امر كوچكى را، به خاطر كوچك بودنش رها نكنيد، زيرا حاجت هاى كوچك نيز به دست همان كسى است كه حاجت هاى بزرگ به دست اوست. كافى(ط-الاسلامیه) ج 2 ، ص 467 ، ح 6

اگر امام حسین علیه‌السّلام می خواست در مقابل حوادثِ بسیار تلخ و دشواری مثل شهادت علی اصغر، اسارت زنان،

تشنگی کودکان، کشته شدن همه جوانان و حوادثِ فراوانِ دیگری که در کربلا قابل احصاست، با دیدِ یک متشرّعِ معمولی نگاه کند و عظمتِ رسالتِ خود را به فراموشی بسپارد، قدم به قدم می توانست عقب نشینی کند

و بگوید: «دیگر تکلیف نداریم. حال با یزید بیعت می کنیم. چاره چیست!؟ الضرورات تبیح المحظورات.» اما امام حسین

علیه‌السّلام چنین نکرد. این، نشانگر استقامت آن حضرت است. استقامت یعنی این!

استقامت، همه جا به معنای تحمّل مشکلات نیست. تحمّل مشکلات برای انسان بزرگ، آسانتر است تا تحمّل مسائلی که

برحسب موازین - موازین شرعی، موازین عرفی، موازین عقلی ساده - ممکن است خلاف مصلحت به نظر آید.

تحمّل اینها، مشکل تر از سایر مشکلات است.

یک وقت به کسی می گویند: «این راه را نرو؛ ممکن است شکنجه شوی.» خوب؛ انسانِ قوی می گوید: «شکنجه شوم!

چه مانعی دارد؟! راه را می روم.» یا می گویند: «نرو! ممکن است کشته شوی.»

انسان بزرگ می گوید: «خوب؛ کشته شوم! چه اهمیت دارد؟!»

اما یک وقت صحبتِ کشته شدن و شکنجه شدن و محرومیت کشیدن نیست. می گویند: «نرو؛ ممکن است که گروهی از

مردم، به خاطر این حرکت تو کشته شوند.» این‌ جا دیگر پای جان دیگران دربین است: «نرو؛ ممکن است بسیاری از

زنان و مردان و کودکان، به خاطر پیش رفتن تو، سختی بکشند.» این‌جا دیگر کسانی که کشته شدن برایشان مهمّ نیست،

پایشان می لرزد.

آن کسی پایش نمی لرزد که اوّلاً در حد اعلی بصیرت داشته باشد و بفهمد چه کار بزرگی انجام می دهد.

ثانیاً قدرت نفس داشته باشد و ضعفِ نفس نگیرد.

این دو خصوصیت را امام حسین علیه‌السّلام در کربلا نشان داد. لذا، حادثه کربلا مثل خورشیدی بر تارک تاریخ درخشید؛

هنوز هم می درخشد، و تا ابدالدّهر هم خواهد درخشید. عرض من این است که امام بزرگوار ما در این خصوصیت،

به طور کامل دنباله رو امام حسین علیه‌السّلام شد. لذا، این خصوصیت امام، انقلاب را به پیروزی رساند.

پایگاه اطلاع رسانی امام خامنه ای (مدظله العالی)

یکی فریاد می زند : ” صبر کنید! به کجا چنین شتابان ؟".

آیا این صدا را می شناسی ؟ او محمد بن حنفیه است که می آید . مهار شتر امام حسین علیه السلام را می گیرد و چنین می گوید : ” برادر جان ! دیشب با شما سخن گفتم که به سوی کوفه نروی . گفتی که روی سخنم فکر می کنی . پس چه شد؟ چرا عجله داری ؟ “

امام حسین علیه السلام می فرماید : “برادر !دیشب ، پس از آن که تو رفتی در خواب پیامبر را دیدم . او مرا در آغوش گرفت و به من فرمود که ای حسین ، از مکه هجرت کن . خدا می خواهد تو را آغشته به خون ببیند". اشک در چشم محمد بن حنفیه حلقه می زند.

” انا لله و انا الیه راجعون “ . این سفری است که بازگشتی ندارد. این آخرین دیدار با برادر است . پس برادر را در آغوش می گیرد و به یاد آغوش گرم پدر می افتد .

محمد بن حنفیه با دست اشاره ای به سوی کجاوه زینب علیها السلام ، می کند و می گوید : اگر به سوی شهادت می روی چرا اهل و عیال خود را همراه می بری؟". امام در جواب می فرماید :” خدا می خواهد آنها را در اسارت ببیند” .
چه می شنوم ؟ خواهرم زینب علیها السلام بر کجاوه اسیری ، سوار شده است ؟
آری ! اگر زینب علیها السلام در این سفر همراه امام حسین علیه السلام نباشد ، پیام او به دنیا نمی رسد.

من با شنیدن این سخن خیلی به فکر فرو می روم . شاید بگویی چرا     خدا اراده کرده است که اهل و عیال پیامبر اسیر شوند؟ مگر خبرنداری که اگر امام حسین علیه السلام ، آنها را در شهر می گذاشت ، نمی توانست به هدف خود برسد.
یزید دستور داده بود که اگر نتوانستند مانع حرکت امام حسین علیه السلام به کوفه شوند، نقشه دوم را اجرا کنند.آیا می دانی نقشه دوم چیست؟
یزید خیال نمی کرد که حسین علیه السلام زن و بچه اش را همراه خود ببرد ، به همین دلیل ، نقشه کشید تا موقع خروج امام از مکه ، زن و بچه آن حضرت را اسیر کندتا امام با شنیدن این خبر،مجبور شود به مکه بازگردد تا ناموسش را از دست دشمنان نجات دهد و در این بازگشت است که نقشه دوم اجرا می شود و امام به شهادت می رسد .

ولی امام حسین علیه السلام ، یزید را به خوبی می شناسد . می داند که او نامرد است و این طور نیست که فقط با خود او کار داشته باشد . بنابراین ، امام با این کار خود ، دسیسه یزید را نقش بر آب می کند.

هفت شهر عشق : نگاهی نو به حماسه ی کربلا / نویسنده : مهدی خدامیان آرانی

امام صادق علیه السلام: أثقَلُ ما یوضَعُ فی المیزانِ یَومَ القیامَةِ الصَّلاةُ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ اهل بَیتِهِ

سنگین ترین چیزی که روز قیامت در ترازوی اعمال قرار داده می شود صلوات بر محمد و اهل بیت اوست.

وسائل الشیعه، ج 7، ص 197