اعتراف کن
هان اى عزيز! اگر خطائى از تو سر زد و مرتکب اشتباه يا گناهى شدى، با شجاعت در پيشگاه خدا به آن اعتراف کن
و با صراحت بگو خدايا! اشتباه کردم، مرا ببخش و عذرم را بپذير، و مرا از دام شيطان و هواى نفس رهائى ده که تو «ارحم الرّاحمين» و «غفّار الذّنوب» هستى.
اين اعتراف و تقاضا به تو آرامش مى دهد و راه اصلاح و قرب خدا را به سوى تو مى گشايد.
بعد از آن براى اصلاح گذشته و جبران بکوش، و بدان اين کار نه تنها از مقام انسان نمى کاهد، بلکه به عکس ارزش او را بالا مى برد.
راه قرب به خدا راهى است که تکبر و لجاجت برنمى دارد، بسيارند کسانى که مى توانستند از پيشتازان اين راه باشند، ولى بر اثر همين رذيله اخلاقى «غرور و لجاج» از راه بازماندند و در تيه ضلالت سرگردان شدند.
کبر و غرور و لجاج نه فقط در طريق خودسازى از موانع اصلى به شمار مى رود بلکه در وصول به مقامات عاليه علمى و موفقيت هاى اجتماعى و سياسى نيز اين گونه افراد راه به جائى نمى برند ،آنها هميشه در عالمى از اوهام و خيالات واهى زندگى مى کنند و در همين عالم مى ميرند!
و عجب اين که آنها هميشه عوامل شکست ها و ناکامى هاى خود را در بيرون جستجو مى کنند در حالى که ريشه اصلى بدبختى و ناکامى در وجود خود آنهاست، و اين فرا افکنى بر بدبختى و تيره روزى آنها مى افزايد!
پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مکارم شیرازی
