طوبی

سليمان (سلیمان بن مهران ) مى‏ گويد رفتم خدمت امام صادق(ع) رفتم در حالي که عده‌ اي از شيعيان در خدمتشان بودند و حضرت آنها را چنين نصيحت مى ‏فرمود:

مَعَاشِرَ الشِّيعَةِ كُونُوا لَنَا زَيْناً وَ لَا تَكُونُوا عَلَيْنَا شَيْناً؛؛ مايه زيور و زينت ما باشيد، نه مايه ننگ و بدنامي ما. قُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً؛ با مردم خوشگو باشيد.

سخن‌گفتنتان با مردم دلنشين باشد. خوب حرف بزنيد و به ‌صورت خوب ادا كنيد؛ با احترام و با ادب.

وَ احْفَظُوا أَلْسِنَتَكُمْ. شايد همان‏طور كه مرحوم مجلسي هم اين احتمال را تقويت كرده ‏اند، منظورشان همان حفظ لسان از اسرار باشد؛ ممكن هم هست از همه چيزهايي كه

نبايد گفت، يعني زبانتان را از همه آفات زباني حفظ كنيد؛ وَ كُفُّوهَا عَنِ الْفُضُولِ وَ قُبْحِ الْقَوْلِ؛ (يا قَبيحِ الْقَوْلِ)؛ حرف هاي زيادي نزنيد و در چيزي كه گفتن و نگفتنش ضرورتي ندارد، زياده‌ گويي نكنيد.

از علائم شيعيان اين است كه كم حرف مى ‏زنند. وقتي حرفي مى‏ زنند اثر خوبي بر آن مترتب مى ‏شود. موجب هدايت كسي مى ‏شود. موعظه‏ اي است يا اثر خوبي دارد؛ يا دست کم براي خدمت به ديگران و براي رضايت خداست.

منبع : پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مصباح یزدی