طوبی

تا کی بعد از هر نماز بگویم یامن یکفی من کل شیء و لایکفی منه شیء اکفنی ما اهمنی؛ اما باز هم دلم غمگین باشد و کامم تلخ!؟

کاش می توانستم آرزوی مرگ کنم!

افسوس! که مرگ هم پایانی بر این تلخی ها نیست

در بند دو زندانم

زندان گناهانی که گویی رهایی از آنها ناممکن شده

و زندان دنیایی که برای آزردنم از همان دوران جنینی قیام کرده و قصد قعود هم ندارد

سختی ها

 مصیبت ها

 بیماری ها

تنهایی ها…

تمامی ندارد انگار

خسته از این همه ، دنبال راه نجات گشتم

گفتند تویی تنها راه نجات بشریت

تویی واسطه ی زمین و آسمان

همان کسی که گرمای وجودش

خورشیدوار، دل های سرمازده را جان می دهد

همان کسی که مرهمی ست بر قلوب زخم خورده ی جهانیان

سال هاست که زندان جهنمی زمین را

تنها به امید بهشتِ حکومتِ عدلت تحمل می کنم

و باید اعتراف کنم کاسه ی صبرم به سر آمده و طاقتم طاق گشته

پس کی می آیی مولا جان!؟

عاشق شدن چقدر خوب است

عاشق که شدی بی قرار می شوی

دلت که مرده بود جان می گیرد

آسمانش هم مدام ابری می شود و گاهی می بارد

یک وقت بارش پراکنده دارد

و یک وقت هم سیل راه می اندازد

چقدر این سیل ها را دوست دارم

سیل هایی که خانه ی دلت را آباد می کند

عاشق که می شوی دیگر حال خودت را نمی فهمی

فکر و ذکرت می شود عشقت

دلت می خواهد همه جا درباره ی او حرف بزنی

و من دوست دارم درباره ی تو حرف بزنم

تویی که طبیب دردهای منی

کافیست که با تو حرف بزنم

غم های عالم هم، اگر در دلم جاخوش کرده باشند

 به معجزه ی درد دل با تو رخت برمی بندند و می روند پی کارشان

راستش گاهی در به در دنبال غم و غصه می گردم

تا بهانه ای باشد که سر حرف زدن با تو را باز کنم

هیچ می دانی بزرگترین آرزویم یار راستین تو بودن است!؟

خوب می دانم تازه در پله ی اول عاشقی ام

و تا یار راستین شدن فقط خدا می داند چند پله مانده است!

دعایم کن دعا کن برای عاقبت بخیری ام

دعا کن برای کسی که عمرش شده چراگاه شیطان

دعا کن برایم آقایی که مستجاب الدعوه ای

دعا کن برایم مولا جان

دوازده سال تو مدرسه درس خوندم بعدشم دانشگاه و حالام حوزه

گاهی فکر می کنم چقدر این درس خوندن و برنامه های آموزشی و تربیتی تو زندگیم اثر گذاشته؟

تو این مراکز تربیتی چه نقشی برای خود فرد و خانواده ش در مراحل رشدش قائل هستن؟

آیا به همه ی جنبه ها توجه کردن یا عمده ی توجهات به کسب نمره بوده؟

حقیقت اینه که برنامه ی جامعی برای این مدت زمان طولانی تحصیل تدوین نشده و نواقص زیاده

توجه نمیشه که مغز و ذهن این دانش آموز، دانشجو و طلبه، انبار نیست که حجم زیادی از اطلاعات عمدتا غیرضروری رو در اون جا بدیم

این حجم درس رو در مدت کوتاه چرا باید بخونیم و بعدش فراموش کنیم و هیچ استفاده ای نبریم؟

نمیشد مسائل مهم تر رو با حجم کمتر و در زمان طولانی تری بخونیم ؟

نمیشد فکر کردن ، تجزیه و تحلیل کردن و حل مسئله رو  به جای حفظ کردن آموزش بدن؟

نمیشد کاری کنن که فرد بعد از چند سال تحت تعلیم بودن مهارت های زندگی فردی و اجتماعی رو یاد گرفته باشه؟

چرا بزرگان دینمون می تونستن ظرف چند سال با تعلیم برده هایی که الفبای اسلام رو هم نمی دونستن چیه، اونها رو تبدیل به مسلمان هایی حقیقی بکنن اما مراکز آموزشی ما ناتوانن از این کار؟

به امید روزی که نظام غلط آموزشی ما تغییر کنه و نظامی مترقی بشه، نظامی که کمیت محور نباشه به کیفیت اهمیت بده و انسان های الهی تربیت کنه

حتما تصاویر راهپیمایی های زمان انقلاب رو از صداو سیما دیدین!

حضور خانم ها مخصوصا خانم هایی که بچه بغلشونه، جلب نظر میکنه

انقلاب یه حادثه ی بزرگ و مهمه و ممکنه جان تظاهرکنندگان به خطر بیفته اما زنان جامعه ی ما به خاطر به دست آوردن استقلال و آزادی کشورشون این خطر رو به جان خریدن

ببینین ملت چقدر گرفتار ظلم و خفقان شده بود که حتی یه مادر رو هم به خشم آورده و مجبور کرده که با بچه ش به خیابون بیاد برای اعتراض

ظلم و تبعیض و نبود عدالت و بی توجهی به دین و فرهنگ مردم ، باعث شد مردم علیه رژیم شاه قیام کنند

امروز هم مردم همون مردمن

کسانی که فکر میکنن مردم بی اعتقاد شدن به دین و انقلاب سخت در اشتباهن

مردم از انقلاب خسته نیستن نه!

مردم از دست عده ای ناراضین که به نام انقلاب نشستن سرسفره ی انقلاب و خودشون و نزدیکانشون مشغول غارتن

البته خود ما مردم هم مقصریم

جایی که باید درست رأی بدیم ندادیم

جایی که باید نظارت می کردیم نکردیم

و امروز نتیجه ی این کم کاری ها رو داریم می بینیم

به نظرم دیگه وقتشه که جبران کنیم گذشته رو

با دقت انتخاب کنیم فریب وعده های نامزدها رو نخوریم تو انتخابات

و نظارت کنیم بر کار مسئولین در هر سمتی که هستن از یه کارمند ساده گرفته تا نماینده ی مجلس و رئیس جمهور

بسم الله الرحمن الرحیم

نقش روحانیت در بیداری مردم ایران و قیام همگانی آنها غیرقابل انکاره

اگه روحانیت شجاعانه وارد میدان نمی شد و در مورد جنایت ها و خیانت های پهلوی روشنگری نمی کرد و رنج زندان و شکنجه و تبعید رو به جان نمی خرید، همچنان در اسارت حکومت بی ریشه و وابسته ی پهلوی بودیم و غربی ها با تحقیر ملت، مشغول غارت منابع کشور بودند و ما تبدیل می شدیم به ملتی که هویت خودش رو گم کرده

گاهی دلم میخواد بدون تعارف و رودربایستی با بقیه حرف بزنم

دلم میخواد بدونن که از رفتارشون یا کلامشون ناراحت شدم و نباید ادامه بدن!

اما ترس از اینکه دلشونو بشکنم یا تصور کنن آدم خودخواهی هستم مانع میشه

البته این مطلب در مورد همه صدق نمیکنه!

هستن افرادی که راحت حرفامو بهشون میزنم شاید چون خودشونم این روحیه رو دارن

خدا نکنه نسبت به یه بزرگتری ، استادی، دوستی که بهش مدیونی انتقاد داشته باشی!

و بخوای متوجه تفکر یا رفتار غلطی که داره بشه

پوستت کنده میشه تا یه جوری که بهش برنخوره موضوع رو مطرح کنی

گاهی مجبور میشی یه سناریو براش طراحی کنی کارگردان و بازیگرشم خودتی 

حتی گاهی مجبور میشی از بقیه کمک بگیری و یه نقشم تو این فیلمنامه به اونا بدی!

خلاصه انتقاد کردن و تلاش برای اصلاح رفتار آدما کار ساده ای نیست!

باید خیلی هنرمند باشی هر کسی یه روحیه ای داره

 باید بدونی چطور از افراد مختلف انتقاد کنی

یکی خیلی راحت بهش تذکر میدی و سریع قبول میکنه

یکی باید بشینی ساعت ها و روزها باهاش منطقی بحث کنی تا بپذیره

یکی رو هم باید غیرمستقیم متوجه رفتار غلطش کنی

درست مثل داستان حسنین علیهما السلام که وضوی صحیح رو به پیرمرد آموزش دادن

مقابل کسی که مستبده و حرف زور میزنه باید وایساداگه کوتاه بیای وضعیت بدتر میشه و زیاده خواهی و زورگویی طرف بیشتر میشه

اگه یه دولت و ملت هم بخوان به باقی دولت ها و ملت ها زور بگن باید ایستادگی کرد

طبیعیه که ایستادگی هزینه داره

تو دعوا که حلوا خیرات نمیکنن یکی میزنی یکی میخوری
در نهایت پیروزی نصیب کسی یا ملتی میشه که خسته نشه و راهو تا آخر بره
ما با آمریکا دشمنیم چون روحیه ی استکباری داره و ما هم روحیه ی استکبارستیزی
تا حالام به قول رهبر عزیزمون آمریکا تو این چهل سال مبارزه، شکست خورده

 دیگه به سال های آخر مبارزه رسیدیم

 اگه به مقاومتمون ادامه بدیم ان شاء الله پیروزی نهایی هم نصیبمون میشه

اونوقت دیگه هیچ قدرت خارجی نمیتونه بهمون زور بگه و به فکر نابودیمون بیفته

و فقط باید مراقب دشمنای داخلی باشیم!